Ons paard van drie moet alles nog leren. Longeren gaat al heel aardig, maar ooit zal er iemand bovenop z’n rug moeten gaan zitten. En dat lijkt me zelfmoord, als je ziet hoe dat beest in de wei tekeer kan gaan als hij de kolder in z’n kop krijgt. Twee meter de lucht in met vier benen tegelijk, en dan afwisselend helemaal verticaal op z’n achterbenen en dan hup op z’n voorbenen, terwijl z’n achterhoeven grote pollen aarde rechtop naar de hemel lanceren. En dan met 180 kilometer per uur recht op het hek af om vijf centimeter voor het hek pas te beslissen of hij links of recht zal gaan. Wij zoeken dekking voor de graspollen die rondvliegen.

“Dus daar ga jij op…?”, vraag ik terwijl ik de verzekeringspapieren alvast bij elkaar zoek. Vijfentwintigduizend euro bij ernstig letsel; dat is dan toch een geluk bij een ongeluk. Vooruitziende blik van me geweest.

Maar zadelmak maken doe je samen, als team. Stap voor stap. In de poetsplaats kijkt het paard nieuwsgierig om zich heen. Dan het grote moment. M’n vrouw geeft hem heel voorzichtig een zacht klopje op z’n rug. Het paard kijkt verbijsterd: “Zijn jullie nou helemaal gek geworden! Blijf van m’n rug af! Moet je een hoek?”

Dus dat is de eerste oefening. Hand op rug; later mag er zelfs al een sjabrak op de rug gelegd worden. Dat gaat met erg veel wortels gepaard, en hij zwicht.  “Als jullie daar lol in hebben, leg maar iets op m’n rug dan; als ik maar een wortel krijg.”

Weer een week later wordt er met fluwelen handschoentjes een zadel neergevlijd. Het paard kijkt afwachtend: “Rare mensen, die mensen!”

En als hij het zadel eenmaal accepteert en zelfs de singel omgaat vinden we dat we echt een heel end zijn. Het hoofdstel blijkt geen groot probleem. Kan je lekker op knagen. Dan wordt het menens. Er wordt een wiebelige voerton naast het paard gezet, en m’n vrouw gaat op die ton staan. Het paard heeft inmiddels hele grote neusgaten en ogen, en dan gaat m’n vrouw voorzichtig op haar buik op het zadel liggen.

De knol kijkt achterom wat daar allemaal gebeurt, en kan het allemaal niet meer volgen.

Dan doet hij een stap opzij, waardoor de ton door de poetsplaats zeilt en m’n vrouw binnen een ondeelbaar ogenblik weer op haar eigen benen staat en het paard onrustig stampt en aan het touw trekt. Maar de wortel redt de situatie.

Dan komt de grote vuurproef. Voor het eerst buiten in de bak, met een zadel op. Dat is vragen om moeilijkheden, maar zal toch eens moeten. Hij staat daar, m’n vrouw ernaast, die nare singel om z’n buik en dan gebeuren er gelijktijdig een aantal dingen. Het paard kijkt verbaasd in de enorme spiegel die daar hangt: “Hé, heb jij ook zo’n ding op je rug?”

Op hetzelfde moment komt er een F-16 laag overgescheurd, met een kabaal waarvan ik twee uur later nog een piep in m’n oren heb. En alsof dat allemaal niet genoeg is besluit een dode den aan de bosrand, dat het nu een prima tijd is om met donderend geraas af te breken en met veel gekraak de bak in te vallen. Zeshonderd kilo jeugdige energie spant zich samen om tot een explosie te komen die z’n weerga niet kent. Maar de explosie blijft uit…

De knol kijkt ons meewarig aan: “Schrokken jullie daarvan? Watjes!”

Er zijn weer nieuwe speeldata van de voorstelling Gék van paarden! Je vindt ze hierrrr.