Hij begint een fenomeen te worden, MK de Manvan. Dat was hij al schrijvend in hippische magazines in binnen- en buitenland, maar nu ook in het theater. De columnist heeft zichzelf gepromoveerd tot cabaretier. (klik op de foto, dan is hij beter leesbaar)

Niet zomaar een kleinkunstenaar, maar een paardencabaretier. Zijn eerste theaterprogramma Gék van paarden is als het ware een bundeling gesproken columns. Hij drentelt op het grote toneel voor een kolderiek decor. Hij speelt vaardig piano en begeleidt zichzelf bij zijn liedjes. MK komt echt tot leven en ziet er plotseling een stuk jeugdiger uit als hij zijn gitaar pakt en een verstrooiend lied zingt.
MK gebruikt zijn echtgenote als aambeeld waarop hij zijn grappen voorbereidt. Zij geeft veel geld uit aan paardenspullen, waarbij de sjabrak, het kleedje onder het zadel, uitgroeit tot het symbool van haar royale uitgavenpatroon. Hij pepert dat er zo goed in, dat zijn klagelijke betogen op den duur karikaturale trekken krijgen. Daar is het de paardencabaretier ook om te doen. Aandikken verstevigt de directe humor. Daarbij spaart hij met een heerlijke zelfspot zichzelf niet.
Als een veulen dat voor het eerst in de wei springt, speelt MK naar hartenlust op de vleugel van de Eleq Theaterzaal. Hij voegt gulzig en uitgelaten muzikale uitweidingen toe aan zijn lichtvoetige liedjes. Deze gaan uiteraard over geld, de wedstrijden en de karakteristieke termen van de hippische wereld. MK de Manvan observeert scherp, maar ook met liefde. De Nico’s rond de piste zijn vrienden van hem geworden. Zijn korte verhalen hebben vooral anekdotische waarde en zijn autobiografisch.
MK mag dan weliswaar afgeven op zijn lieftallige en zelfstandige paardenvrouw, de passie waarmee hij de paarden van Marrum een eerbetoon geeft, maakt hem tot een ware paardenliefhebber.

(Fragment van de recensie door Ton Henzen in de Steenwijker Courant over de uitverkochte voorstelling van 28 februari 2019 in theater De Meenthe)