Over M.K. de Manvan
Al jaren houdt MK de Manvan paardenliefhebsters een spiegel voor door zijn columns over hoe het is om de man van een paardenvrouw te zijn. Het is herkenbaarheid troef in de hilarische columns voor eerst De Hoefslag, later Bit Magazine en daarna Paardvisie van MK de Manvan over het vasthouden van onwillige paarden, pijnlijke capriolen tijdens het uitmesten, onbegrijpelijke dressuurwedstrijden en zijn eigen paardrijdlessen, die veelal oncomfortabel verlopen.
MK schrijft zijn hele leven al. Over zijn avonturen met een paardenliefhebbende vrouw schreef hij dagboekachtige stukjes. “Mijn vrouw las wat ik schreef over de paardenperikelen. Ze zei: dat moet je eens naar een paardenmagazine sturen.”
En zo geschiedde. “In het begin dacht ik dat het vooral voor mijn lotgenoten was, de getergde mannen. Maar tot mijn grote plezier krijg ik juist de leukste reacties van de paardenmeisjes zelf: haha, ja erg he, ja maar zo zijn we wel…!”
Relaties
De columns gaan ook niet werkelijk over paarden, paardenmeisjes en paardrijden. “Het gaat over relaties. Over gedoe, onnozelheden en geharrewar tussen mannen en vrouwen die eigenlijk gek op elkaar zijn. In de paardenwereld zie je dat vaak gebeuren, het is er een goede voedingsbodem voor.”
Dat de diepere laag van de columns en de theatershow eigenlijk over relaties gaat, heeft nog een voordeel. “Daardoor vinden mensen die niks met paarden hebben het ook leuk. Ze herkennen het. Geharrewar komt alleen in goede relaties voor. Als je heel dicht bij elkaar staat, vind je het belangrijk dat een ander je begrijpt, ook in je passie. Je wilt altijd op één lijn zitten en probeert dat te regisseren. Als je geen goede relatie hebt dan denk je eerder: laat maar.”
Toen MK de Manvan zijn vrouw leerde kennen, was ze fanatiek wedstrijdamazone. “De eerste wedstrijd waar ik mee moest zal ik nooit vergeten. In die tijd wikkelde iedereen nog bandages om de benen en vlak voor de proef moesten die dan af. Ik hurkte bij het onrustige paard, deed rechts achter af en kikkerde onder het paard door naar de andere kant om linksachter af te doen. Ik weet nog dat zowel mijn vrouw als omstanders verbijsterd waren en iemand mij apart nam om uit te leggen dat ik nu dus dood had kunnen zijn.”
Gehannes
Nadat zijn vrouw de wedstrijden vaarwel had gezegd, merkte hij dat ik het wel iets miste. “Voor dag en dauw parkeren op een modderig weiland, de biertent, gehannes over winstpunten, de roddels over de juryleden, en vooral de paardenmeisjes die dan op hun best, maar ook op hun ergst zijn. Het is ook een soort kamperen, met alle spulletjes in de trailer, slappe koffie uit plastic bekertjes en kleiachtige witte broodjes met kaas waar je eerst een muntje voor moet gaan kopen. Ik mis dat wel een beetje. Het was ook erg inspirerend voor de columns.”
Rijden doet hij momenteel niet. Maar wie weet! “We hebben na lang alle stallen vol gehad te hebben nu alleen nog een Haflinger en een roedel Shetlanders, en voor mij is er even niets te rijden. Als ik ooit met pensioen mag ga ik weer op een paard zitten en gaan we de Veluwse bossen en heides weer doorkruisen.”