We zagen een bord langs de weg: Ik drink de hele maand maart geen alcohol, doe jij mee…?

‘s Avonds na het eten zat mijn vrouw stil en raadselachtig voor zich uit te kijken.

‘Wat is er’, vroeg ik onzeker. Haar zeldzame stilzwijgen is vaak een opmaat voor een enorm kabaal.

Dan is er een plan ontstaan en is ze erop aan het broeden hoe ze mij hiervan op de hoogte moet stellen. Meestal iets met palen en planken, met tapijtsnippers of schrikdraad, en soms met het ijlings leegmaken van een loze stal waar een logé moet komen die dan geen logé blijkt te zijn maar een nieuwe aanwinst.

Maar deze keer was het iets totaal anders, totaal onverwacht.

‘Ik heb me voorgenomen’, zei ze plechtig met devoot gesloten ogen, ‘om de hele maand maart niets te kopen’. Ze opende haar ogen om te kijken hoe dit bij mij aankwam.

‘Voor de paarden’,  voegde ze eraan toe.

‘Eh…’, ik was even sprakeloos.

‘Ik ga een maand helemaal niets kopen voor de paarden’, herhaalde ze. Nu met een vastberaden blik: verbeter de wereld en begin bij jezelf!

Ik was misschien eerder verbaasd dan enthousiast en dat vond ze blijkbaar irritant.

‘Je kan wel eens wat positiever reageren’, snibde ze, ‘is “Eh…” alles wat je te zeggen hebt…?’

‘Nou nee, super, ik sta er geheel achter, gaan we doen, moet je vaker doen, ik zal je steunen als je het moeilijk krijgt of als er een terugval dreigt…’

Ze keek me wantrouwend aan.

‘Misschien kan je op donderdagavond ergens met acht lotgenoten in een kring gaan zitten. Hallo ik ben Kees en ik heb al vanaf 1 maart niets voor mijn paarden gekocht. Dag Kees: applaus!’

‘Lach er maar om’, zei ze zacht en ik voelde haar kwetsbaarheid en eenzaamheid waardoor ik medelijden met haar kreeg.

De dagen erna liep de spanning in huis langzaam op. Mijn vrouw liep met krijtwit gezicht door het huis, ik zag haar handen trillen bij het aantrekken der rijlaarzen. Ze was prikkelbaar, roerde afwezig in haar eten, zadelde op en weer af, lag lang zuchtend wakker en zat ’s morgens vroeg als een zombie naar een oude paardenkrant op tafel te staren.

Op een ochtend kwam ze de keuken in, een rijhandschoen demonstratief in de lucht, een wijsvingerkootje dat  door een gaatje naar buiten piepte.

‘Een handschoen is niet voor de paarden maar voor mij’, zette ze haar computer aan. Drie klikken, , winkelmandje, iDeal, en ergens in het land rende een orderpicker met een leeg doosje langs kilometers magazijnstelling om één paar topmodel dressuurhandschoenen op te vissen en naar het postkantoor te brengen.

Mijn vrouw keek me uitdagend aan. ‘Durf hier eens wat van te zeggen’, maar ik was wel wijzer.

De volgende dag klopte Marktplaats aan: iemand wilde een overtallige singel van ons overnemen. Dat is altijd goed nieuws, als er soms ook iets verkocht wordt, voor echt geld…

‘Maar…’,  redeneerde mijn vrouw, ‘als ik die singel verkoop en daarvoor in de plaats een andere singel koop, dan heb ik toch per saldo niets gekocht…’

‘Toch…?’ vroeg mijn vrouw, nu toch wat onzeker.

‘Tuurlijk schat!’

Even later hoorde ik haar vanachter haar laptop kraaien: ‘Weet je wat in de aanbieding is, jeemig echt goedkoop, kan je echt niet laten lopen…’

Ik zag dat de kleur in haar gezicht weer terug was, haar handen niet meer trilden, ze was weer resoluut en slagvaardig: Ik had mijn vrouw weer terug.

Ik besloot de hele maand maart bovengemiddeld te gaan drinken, ter compensatie van het leed in de wereld en dat van mezelf in het bijzonder.

 

Wil je meer columns lezen? Dit is mijn nieuwe boek!