Als je iemand heel erg onaardig vindt zeg je wel eens: “Zal ik jou eens een hengst verkopen”. Ik dacht altijd dat daar een oorvijg mee bedoeld werd, maar nu weet ik wel beter. Het is een uitroep, waarmee je iemand een hoop sores wenst. Een hengst hebben is geen pretje, en als je er dan ook nog voor moet betalen ben je dubbel in de aap gelogeerd. Ik herinner me als de nacht van gisteren dat m’n vrouw ons eigen gefokte veulen de barende merrie uitsleurde, en na haar teleurstelling te hebben geuit over kleur, bles en a-symmetrisch witte benen, de ogen ten hemel sloeg en riep: “en het is ook nog een hengstje”.
Toen wist in niet wat daar zo erg aan was; ikzelf voelde me eerder verwant aan een hengst dan aan een merrie, maar nu we zo’n anderhalf jaar verder zijn begin ik er iets meer van te begrijpen. Een hengst wil je alleen hebben als hij later een diploma krijgt waarin staat dat hij geheel goedgekeurd is en drie keer per dag op een lederen kunstpaard mag klimmen om daarmee z’n baasje slapend rijk te maken. Dan heb je een goedgekeurde dekhengst, maar dat schijnt niet zo eenvoudig te zijn. Er mag dan geen haartje verkeerd zitten; hij moet keurige manieren hebben, de beentjes moeten gaaf en recht zijn, de botjes moeten onberispelijk zijn en hij moet ook drie super gangen hebben, kunnen springen en zaterdagochtend de krant brengen.
Onze jaarling is inmiddels uitgegroeid tot een echte hengst. Hij staat met een Shetlander in de wei die hij het leven zuur probeert te maken. We hebben daarom een list uitgehaald. Een hoekje van het land is afgezet met een draadje waar de Shetlander wel onderdoor kan, en de jaarling niet. Met het resultaat dat ik nu z’n speelkameraadje ben als ik twee emmertjes water kom brengen. Ik loop achteruit en het kereltje loopt met zwevende stapjes en een hoog opgeheven kop achter me aan, klaar voor die grote sprong op z’n baasje. Hij kijkt er niet boos bij, maar wel brutaal. Op de tast giet ik de emmertjes achter m’n rug leeg naast de waterton. Ik verlies hem geen ogenblik uit het oog. Ineens denk ik aan wat m’n vrouw de laatste les een paar keer te horen had gekregen: “je moet je paard beter opsluiten”. Dat zou voor onze dartele Frans inderdaad wel een oplossing zijn. En natuurlijk hoor je altijd dat een paard bevestigd hoort te zijn. Maar waaraan bevestig je een paard midden in de wei.
Nu moet hij bijgevoerd worden; er staat niet zoveel gras meer en hij is in de groei. Dat voeren, daar moet inmiddels een halstertouw met ijzeren kettinkje en een zweep aan te pas komen. Want hij ontsteekt in een blinde razernij als ik de euvele moed heb twee meter z’n land in te lopen met een emmer voer, om die in z’n voerbak te ledigen. Dat ik zijn maaltijd niet direct en zonder verzet aan hem overdraag en er nota bene mee ga rondlopen. Dat pikt hij niet, en hij maakt aanstalten om me op de horens te nemen. Die heeft hij gelukkig niet, maar ook zo’n kop komt wel hard aan.
De kogel is door de kerk. De hengst mag geen hengst meer zijn en de paardendokter, die verantwoordelijk is vanaf conceptie tot het bittere einde staat met gevaar voor eigen leven gebukt naast het dodelijk beledigde hengstje, dat telkens als hij denkt dat er iemand in z’n schootsveld is, een levensgevaarlijke trap naar achteren geeft: “moet je een hengst?” Maar er moet een ingreep gedaan worden en daarvoor moeten er ballen verdoofd worden. Als alles even later gevoelloos is gaat het een stuk gemakkelijker. Knip, krak en knip, horen we en dan liggen er ineens twee verdoofde ballen op de grond. “Nu ben je een ruin”, leg ik vergoelijkend uit, “dat is ook heel leuk”.
Een dag later staat hij weer in het land, scheurt ongekend hard rond en komt bovenop de Shetlander tot stilstand. Deze vlucht naar z’n save-haven. De jaarling laat het daar niet bij zitten en galoppeert onstuimig en doelloos van A naar A. Daarbij zien we voer- en drinkbak onder luid gekraak hoog door de lucht vliegen. “Hij is echt veel liever”, straalt m’n vrouw. Ik bel de ME om hem straks te voeren.
Nieuwste voorstellingen & columns in de mail? Schrijf je in voor de nieuwsbrief. Dat doe je hier.