Nog even over de aandoening van mijn vrouw; we hadden het erover, vanmorgen na het ontbijt. Dan bedoel ik het ontbijt van de paarden en de honden. Wij hadden alleen een lauw kopje koffie, afgekoeld, omdat we nog een paar keer heen en weer moesten rennen om te kijken of het schrikdraad wel aanstond, of ons weiland niet in een nacht volstond met Jacobs Kruiskruid en om het schrikdraad weer uit te zetten, want daar zouden de paarden van kunnen schrikken en dan willen ze dat afgezette stukje in het land nooit meer in.

Maar goed, we hadden het over haar aandoening. Ik weet niet of er een Latijnse naam voor is, maar in goed Nederlands heet het ‘Zadelkoopverslaving’.

Nu moet ik eerst iets uitleggen over paarden. Paarden hebben een enorme voorsprong op koeien in hun manier van eten. Koeien hebben een heleboel magen en een uiterst inefficiënte manier van voedsel tot zich nemen. Eerst eten ze een bult gras op, dan moeten ze ergens gaan liggen waar ze niet gestoord worden, en vervolgens kokhalzen ze dat gras weer naar boven om het vervolgens te

foodprocessen: fijn te kauwen wat ze de eerste keer blijkbaar vergeten zijn. Al met al schiet dat niet op. Hoe ze dan vervolgens melk weten te maken van dat zeer eenzijdige dieet van gras is mij een raadsel, maar daar gaat het nu niet om.

Paarden daarentegen kunnen ook bestaan van alleen gras en vinden koeien sukkels. Paarden grazen, slikken en klaar. Kunnen de koeien nog wat van leren. Maar het resultaat is dat paarden als je ze niet vastbindt, verdooft of in stal opsluit de hele dag staan te eten.

Ons paard staat dus de hele dag te eten. Het resultaat is dat hij nogal een dikke buik heeft.

En er moet een zadel op dat paard en een singel om die buik en dan moet het geheel ook nog blijven liggen. Dus komt er een koudbloedig zadel dat perfect past maar waarvan het paard laat weten er niet gelukkig van te worden. In anderhalf jaar tijd komt de mevrouw van de pakjesbesteldienst regelmatig met een grote doos: ik denk voor je vrouw, zegt ze dan gemeen. Er komt een zadel voor dikke koudbloeden, en eentje voor héle dikke koudbloeden. Er komen vel-zadels, een boomloos zadel, een veelzijdigheidszadel, en uit nostalgie een bruine Wintec, of toch liever een Bates. Er is een zadel met Cair en Flair. Van het zadel met oppompbare luchtkussentjes gaat het paard steeds aan de kletter. Er worden gelukkig ook zadels verkocht, telkens met schrikbarend verlies, maar weg is weg.

Mijn vrouw heeft een psychologische drempel. Ze wil niet meer dan vijftien zadels uitgeprobeerd hebben. En omdat nummer vijftien al in de zadelkamer hangt begint nu het grote inruilen en de terugroep acties. Die Wintec die ze verkocht heeft kan ze gerust weer gaan kopen, dat was nummer zeven en zo komt ze dus niet over de vijftien heen. Dan komt er een fijn veelzijdigheidszadel dat we ooit gehad hebben, iets andere uitvoering maar valt ook nog binnen de vijftien.

Mijn vrouw verdedigt dit beleid met de uitleg dat er nu eenmaal veel verschillende situaties zijn waar verschillende zadels voor nodig zijn. Eentje voor netjes in de les, eentje voor de balkjes-lopen-les, een voor in het bos en een voor het ruige werk.

Ze denk er even over na en zegt dan: wees blij dat ik dat niet met mannen heb. Eentje voor netjes, een voor in het bos en een voor het ruige werk. En dan inruilen als ze niet bevallen!

Daar heeft ze wel een punt.