Het is lastig drollen te verwijderen uit hoog gras, maar ze mogen niet blijven liggen. Daar krijg je plekken van waar onze kieskeurige paarden niet wensen te eten. Dus moeten de hoge pollen eraf worden gemaaid. Mijn vrouw drukt mij de bosmaaier in de handen en ik krijg er het bijbehorende tuigje bij: een soort harnas dat je als een rugzak aantrekt en waar je de bosmaaier aan kunt ophangen. Die bosmaaier is best zwaar en dan hoef je hem dus niet de hele tijd te tillen. Handig!

Mijn vrouw staat te gebaren dat het misschien slim is de paarden eerst uit de wei te halen, voordat ik ze er met dit gevaarlijk brullend apparaat uitjaag. ‘Nadenken!’ gebaart ze en wijst op haar voorhoofd.

Dus leg ik de bosmaaier zolang in de berm en ontferm me over de grootste van de twee. Deze ruin is een echte knuffelbeer en hij kan het ook niet laten om telkens als ik hem binnenzet met zijn grote hoofd tegen mijn rug aan te schurken. Vandaag ook. Ik doe hem zijn halster om en draai me om, om richting stal te lopen en hij strijkt nog met een lange haal over mijn rug.

Ik hoor: ‘Klik!’

Voordat ik kan bedenken wat er is gebeurd, word ik anderhalve meter opgetild en nogal ruw heen en weer geschud. Mijn bosmaai-harnas is vastgeklonken aan zijn halster en nu hang ik met mijn rug aan de neus van het paard.

Het paard vindt het niet leuk en maakt al een paar sprongen opzij en schudt daarbij wild met zijn hoofd. Ik word hoog in de lucht als een lappenpop heen en weer geslingerd. Als hij nu echt aan de kletter gaat, zou het wel eens slecht met me kunnen aflopen.

Mijn vrouw is inmiddels nergens te bekennen; zij is waarschijnlijk al bij de stal met het andere paard. Ik voer mijn krankzinnige dans helemaal alleen met mijn ruin uit. Ik bungel hoog boven de grond als een poppenkastpop die wordt bediend door mijn paard. Ik roep: ‘Hooo, hoooo, braaf…’, maar het arme paard kan er ook niets aan doen en wil op dit moment ook alleen maar braaf zijn. We zijn tot elkaar veroordeeld.

Hij schudt nog eens wild met de ballast op zijn neus en maakt er inmiddels een paar gemeen bokkende sprongen bij. Wat is dat harnas stevig! Het moet voor het paard ook een bedreigende situatie zijn. Niets is gevaarlijker dan een paard in paniek.

Ik zie inmiddels mijn leven als een film aan me voorbij gaan en dat lijkt me een slecht teken.

Als hij nu in paniek raakt, komt het niet meer goed. Dan gaat hij overal dwars doorheen, met mij als bumper om de eerste klappen op te vangen. Dan wordt er misschien alleen nog maar een klomp en een vertrapte leesbril van me teruggevonden. De film over mijn leven is inmiddels al bij vorige week aangekomen, dus ik moet voor de aftiteling uit de penarie zien te geraken.

Ik beslis resoluut dat ik niet op deze manier aan mijn einde wil komen. Ik zie voor me hoe iedereen op mijn begrafenis snotterend in een zakdoek aan mijn vrouw vraagt hoe het is gebeurd. Hoe zij het dan uitlegt: ‘Tja, hij zat met een soort tuigje vast aan het halster en toen…’ en dat iedereen zich dan discreet omdraait en het in die natte zakdoek uitbuldert van het lachen… Dat kan ik mijn vrouw niet aandoen.

Ik zeg heel overtuigend ‘Hoooo, braaf, stop!’ en het brave beest denkt: zeg dat dan gelijk.

Hij staat ineens stil, laat z’n hoofd zakken, en ik voel grond onder mijn voeten. Ik ontkoppel me sneller dan Houdini voor mogelijk zou houden en eenmaal bevrijd laten mijn benen me in de steek en zak ik als een natte krant op de grond. M’n hartslag gaat door de geluidsbarrière en ik lig zieltogend naar de schapenwolkjes te kijken.
Uit mijn ooghoeken zie ik mijn vrouw de wei in komen. Ze is op het rumoer afgekomen en neemt de situatie een ogenblik in zich op. Dan roept ze geschrokken: ‘O schat, heb je je bezeerd?’, en slaat haar armen troostend om de hals van het paard.